اختلال شخصیت اسکیزوتایپال چیست؟ علل، علائم و درمان

تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوتایپال

شخصیت  انسان ‌ها در دوران کودکی، نوجوانی و اوایل بزرگسالی که سن ۱۸ سالگی است، رشد می‌کند. به همین علت،  روانشناسان معمولا نمی توانند فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال را تا ۱۸ سالگی تشخیص دهند، زیرا شخصیت فرد هنوز تکمیل نشده است. تشخیص اختلالات شخصیت،به ویژه اختلال شخصیت اسکیزوتایپال، سخت و دشوار است، زیرا اکثر افراد مبتلا به اختلال شخصیت هیچ ایراد و اشکالی در رفتار خود نمی‌بینند و متوجه نتایج رفتار خود نیستند و در نتیجه نیازی برای تغییر رفتار خود احساس نمی کنند.

زمانی که این افراد از روانشناسان کمک می‌خواهند، اغلب به دلیل خود اختلال شخصیت اسکیزوتایپال نیست بلکه به دلیل شرایطی است که همزمان با این اختلال وجود دارد که شایع‌ترین آن افسردگی و اضطراب است. احتمال بروز افسردگی و اضطراب به ویژه در میان افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال بسیار بالا است.

روانشناسان برای تشخیص این اختلال، از مراجعه کنندگان سوالاتی درباره پیشینه کودکی آن‌ها، روابط دوستانه و عاطفی، سوابق کاری افراد می‌پرسند تا اطلاعاتی جزیی و دقیق درباره پیشینه رفتار افراد بدست اورند. زآنجایی‌که فردی که مشکوک به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی است ممکن است بینشی نسبت به رفتارهای خود نداشته باشد، متخصصان سلامت روان اغلب با خانواده و دوستان او صحبت می‌کنند تا جزئیات بیشتری در مورد رفتارها و تاریخچه او جمع‌آوری کنند.

درمان شخصیت اسکیزوتایپال

در تمامی حوزه‌های پزشکی، پس از تشخیص بیماری، اولین و مهم‌ترین قدم درمان است. در حوزه‌های روانشناسی نیز اولین اقدام پس از تشخیص اختلالات روانی، ارائه راه و روش برای درمان است. برای درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال، معمولاً ترکیبی از درمان‌های دارویی، روان‌درمانی، گفتاردرمانی و … به مراجع پیشنهاد می‌شود. در کنار این درمان‌ها، مراجع آموزش مهارت‌های اجتماعی را نیز دریافت می‌کند و به این ترتیب با قرار گرفتن در موقعیت‌های اجتماعی، راحت‌تر شرایط را کنترل خواهد کرد.

روان‌درمانی اختلال شخصیت اسکیزوتایپال

روان‌درمانی کارآمدترین و متداول‌ترین روش درمانی است که در انواع اختلال‌های مربوط به شخصیت، الخصوص اختلال شخصیت اسکیزوتایپال استفاده می‌شود. علائم اختلال شخصیت اسکیزوتایپی، رابطه با درمانگر را دشوار می‌‌کند زیرا این افراد درکی از رفتار دیگران ندارند اما در طی جلسات می‌توان با ایجاد اهداف مشترک و تلاش برای رسیدن به آن‌ها جلسات روان‌درمانی را به نحو احسنت هدایت کرد. هدف از این روان درمانی، کمک به فرد درگیر این اختلال در تغییر سبک‌ رابطه‌های عاطفی و دوستانه، انتظارات از دیگران و عادات تفکر و رفتار است. در طی جلسات روان درمانی، فرد نسبت به زمانی که واقعیت را تحریف می‌کند، آگاهی پیدا می‌کند. روان‌درمانی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• درمان شناختی رفتاری: طی این درمان بیمار از رفتارهای خود را از چشم‌ دیگران می‌بیند و متوجه نتایج رفتار خویش با دیگر افراد می‌شود.
• درمان حمایتی: بیمار مبتلا به این اختلال کنترل احساسات یا افکار منفی را می‌آموزد و نحو اعتماد کردن به دیگران و برقراری ارتباط را تمرین می‌کند تا دیگر در مواجه با موقعیت‌های اجتماعی و تعاملات دچار استرس و اضطراب نشود.
• گفتار درمانی: فرد جبهه‌گیری را کنار خواهد گذاشت و افکار، احساسات و نگرانی‌های خود را با آغوشی باز می‌پذیرد. درک می‌کند که این شرایط برای تمامی افراد به شکل‌های متفاوت وجود دارد، پس نحوه مواجه با این شرایط را می‌آموزد.
• خانواده درمانی: مسلماً درمان در کنار خانواده و با حمایت و پشتوانه آن‌ها بهترین نتیجه را خواهد داشت. در صورت حمایت خانواده، بیمار دوره درمان راحتی را پشت سر خواهد گذاشت.